Door Gippsland naar Phillip Island.

Zondag 8 februari 2009 Van Bendalong naar NP Mimosa Rocks.

We volgen voortdurend zoveel mogelijk de route langs de kust. Er zijn veel interessante plekken te bezoeken. We halen steeds het nodige informatie materiaal bij de INFO's of lezen in de Rough Guide Australia. We volgen via de autoradio de berichten over de gigantische bosbranden in Victoria waar al meer dan 100 slachtoffers zijn gevallen. Ook aan de zuidkust , waar wij langs willen, zijn branden. We zullen van dag tot dag moeten bekijken waar we langs kunnen.

We zien onderweg overal veel vogels, Nart is helemaal enthousiast als we weer een vogel zien die we nog niet eerder zagen. We stoppen aan diverse stranden en havens. Momenteel is te zee erg ruw dus snorkelen hier zit er niet in. Misschien verderop. We overnachten in een nationaal park, midden in de bush-bush. De weg er naar toe is ongeasfalteerd met veel kuilen en bochten maar we hebben een schitterend plekje vlak aan het strand. Een kleine grijze kangaroe scharrelt er rond en is absoluut niet schuw. Er vliegen veel Kookaburra's rond, die zich voortdurend laten horen. Als het donker is, is het ook echt helemaal donker. Met een zaklamp moeten we de toilet opzoeken. Met het gebulder van de zee vlak bij slapen we toch prima.

Maandag 9 februari 2009 Door naar Victoria (Mallacoota)

Het is vanochtend ineens een stuk frisser en de zon laat zich (nog) niet zien. Na Merumbula (waar ik eindelijk weer een internet vind) gaat het door naar Eden, waar we aan het witte strand onze lunch eten en een eindje wandelen. Net voorbij Eden ligt het Nationaal Park Ben Boyd's, dat we gaan bezoeken. Er staat een grote toren, gebouwd in 1840 als vuurtoren die lange tijd als uitkijk voor walvissen is gebruikt. Zo hoog konden de walvisvangers beter de walvissen zien die langs de kust trokken. In de winter zijn hier nog steeds grote aantallen walvissen te zien. De rotsen hebben een vreemd rode kleur en zijn apart geplooid en het bos op de kliffen bestaat uit veel kale bomen met alleen aan de top wat groen. We vervolgen onze weg over de Princes Highway die nu een eind het binnenland in gaat. We verlaten New South Wales en rijden Victoria in. Ter hoogte van Mallacoota slaan we af en zoeken daar een camping op nadat we boodschappen hebben gedaan. Er is een hele grote camping die eigenlijk gewoon aan openbare wegen langs het water ligt. We moeten even zoeken naar de receptie. Als we de camper aan de draad hebben gelegd gaan we eerst een eind langs het strand lopen, hoewel, het strand ligt pas een heel eind verderop, voor ons ligt een grote inham met zandbanken waarop veel vogels te zien zijn: meeuwen, pelikanen, zwarte zwanen, aalscholvers enz. Er zitten veel vissers langs de waterkant en er is een soort 'kantoortje' waar je een tocht door deze baai kunt boeken.Eindelijk komt de zon er toch door. Voor de komende dagen zijn temperaturen van rond de 20 graden voorspeld; wij vinden dat toch wat teleurstellend, maar als we dan even aan het Nederlandse weer denken, hebben we niks te klagen.

Dinsdag 10 februari 2009 Door Gippsland (Victoria)

Het eerste dat we vandaag doen is naar het infokantoor in Orbost gaan om te informeren hoe en of we naar Wilsons Promontery National Park kunnen. Helemaal niet dus!! Er is daar een grote bosbrand gaande en gisteren zijn alle bezoekers daar weggehaald. Gelukkig voor zover bekend daar geen slachtoffers. We krijgen aanwijzingen mee hoe we onze route richting Melbourne kunnen vervolgen. We bekijken de kaart en besluiten om door te gaan naar Phillip Island en zo rap mogelijk door deze streek te rijden waar nog steeds aan beide zijden van de Princes Highway bosbranden niet onder controle zijn. We kopen een krant, een speciale editie van de Herald Sun, en lezen de verslagen en zien de foto's en beseffen dat hier een vreselijke ramp heeft plaatsgevonden met meer dan 200 doden. Hele dorps-gemeenschappen zijn in vlammen opgegaan. Nog nooit heeft het vuur zo snel om zich heen gegrepen. Mensen die in auto's probeerden weg te komen hebben geen schijn van kans gehad. Er staan foto's in de krant van mensen, hele gezinnen die nog vermist worden. Doordat het nog steeds vrij hard waait zijn er, (horen we later op de radio), nog steeds nieuwe bedreigde gebieden en wegen die worden afgesloten. We zien tussen Morwell en Leongatha aan de B460 hele stukken bos waar de bomen er zwartgeblakerd bij staan. Hier heeft de weg ervoor gezorgd dat de brand niet is overgeslagen naar de andere kant van de weg. In de verte zien we rookwolken opstijgen en er zijn hele berghellingen compleet kaalgebrand.We rijden vandaag bijna 500 kilometer tot aan Inverloch aan de kust waar we tegen zevenen (net voordat de receptie van de camping daar sluit) aankomen. We zijn erg onder de indruk van alles wat er zich de afgelopen dagen in deze streek heeft afgespeeld.

Woensdag 11 februari 2009. Phillip Island: koala's en pinguins.

Vandaag gaan we weer leuke dingen doen. We rijden via een kustroute naar Phillip Island. Een lange brug verbindt Gippsland met Phillip Island. Het eiland, dat vlak onder Melbourne ligt, is vooral bekend vanwege het Grand Prix racecircuit. We gaan naar een wildpark waar we Koala's kunnen zien. En inderdaad er zitten er veel, soms zo dichtbij dat je ze kunt aanraken. Heel leuk en aandoenlijk. Ook wemelt het daar van de vogels dus de ochtend kan niet meer stuk.We zoeken vroeg een camping op want er moet weer eens gewassen worden. Cowes Campground ligt pal aan zee dus we hebben uitzicht op het strand. Het waait nog steeds flink dus de was is snel droog (andere voordelen ken ik eigenlijk niet). We koken al vroeg een potje want we gaan naar de 'Pinguin Parade'. Elke avond als de zon onder is komt er een hele pinguinkolonie van 'Little Pinguins' het strand op om hun nest op te zoeken nadat ze de hele dag op visvangst zijn geweest. Soms met duizenden tegelijk. We zitten om half 8 al op de eerste rij want dat willen we van dichtbij meemaken. Er zijn tribunes neergezet om mensen binnen de lijnen te houden en de pinguins 'ongestoord' hun gang te laten gaan. Er mag ook absoluut NIET gefotografeerd of gefilmd worden! Pas om negen uur is het donker en al die tijd zitten we koukleumend (er waait een frisse wind) naar het wel en wee van tientallen meeuwen te kijken. Sommige mensen hebben dikke winterjassen en zelfs slaapzakken meegenomen. Een van de rangers geeft een korte toelichting, er gaan lampen aan, en ja hoor dan komt eindelijk het eerste groepje het strand op gewaggeld recht op ons af. Tussen twee tribunes is een pad waarlangs de pinguins de duinen ingaan waar hun nesten zijn. Langs die paadjes zijn boardwalks zodat je ze een heel eind kunt volgen naar boven. Geleidelijk aan komen er steeds meer clubjes de golven uit. Een grappig gezicht; sommigen hebben zoveel gegeten dat ze met de buik over het zand slepen.Na een stuk of twintig houden we het voor gezien, kijken nog even bij de paden en gaan bibberend van het lange stilzitten de camper opzoeken, zetten de verwarming aan en rijden in 10 minuten terug naar de camping.Het was een erg leuke dag!

Langs de kust van New South Wales.

Hallo Allemaal, Vandaag maandag 9 februari zijn we in Merimbula aangekomen waar we weer foto's en verhaal op Reismee zetten.

We reizen de kust langs en gaan nu richting Victoria.We hebben net in het informatiekantoor gehoord dat de weg die we wilden rijden niet toegankelijk is in verband met de bosbranden. We hadden al op het nieuws gehoord dat er in het noorden van Victoria vreselijke branden zjn met al 160 slachtoffers. We wisten nog niet dat ook aan de zuidkust branden zijn. We moeten van stad tot stad informeren welke route we kunnen nemen onm voorbij Melbourne te komen. Voor Peter ter informatie: Sydney ligt in New South Wales en naar Queensland gaan we niet want daar waren we al. De vorige foto's zijn nu van tekst voorzien en er zijn aanvullingen en het verhaal van de afgelopen dagen ( tot en met zaterdag) kun je hieronder lezen.

4 februari 2009 Naar de Blue Mountains.

We moeten al om 9 uur de kamer uit zijn. Voor die tijd zet ik nog even een up-date op Reismee en beantwoord wat mail. We ontbijten in de keuken terwijl er allerlei volk van diverse nationaliteiten in en uit loopt. We leveren de sleutel in en als we de deur uitstappen stopt er al een airportshuttle. We gaan mee tot op de hoek van de straat waar we onze 'Backpacker' camper gaan ophalen.Het is een depot van Britz, Maui en Backbackers en het is erg druk. Pas om half twaalf rijden we er weg. We hebben een routebeschrijving meegekregen richting de Blue Mountains en zo rijden we vlot Sydney uit. Het is maar 100 kilometer. Halverwege nemen we een 'Red Rooster' lunch in een wegrestaurant. In Glenbrook halen we wat informatie op bij het toeristenbureau, een kaart waar veel wandelingen op staan en wat folders. We rijden vervolgens eerst naar de Coles-super waar we voorraad inslaan en dan naar de camping in Katoomba. We richten de boel in, ik doe maar weer eens de was in een machine en Nart bekijkt de informatie om te bepalen waar we morgen mee beginnen. Er is hier veel te zien en te doen. We doen rustig aan want de temperaturen zijn hier heel wat hoger dan in NZ.

5 februari 2009. Katoomba (Scenic World, Echo Point, The Three Sisters, Honeymoon) - Leura (Leura Cascades, Gordon Falls, Sublime Point) - Blackheath.

Exact om 10 uur rijden we de camping af. We gaan eerst naar 'Scenic World', dat naast zijn 3 hoofdattracties ook schitterende wandelingen te bieden heeft. Met de Scenic Railway gaan we eerst naar beneden de vallei in. Het is een aangepast mijntreintje dat in een hoek van 52 graden afdaalt door een smalle schacht. Beneden lopen we de lange route over de 'boardwalk' door het bos .Er zijn nog overblijfselen te zien van de voormalige kolenmijn. Overal langs de route staan bordjes met namen van bomen en eventueel de 'eigen'aardigheden van specifieke bomen. Meestal eucalyptussen. Het is hier overigens wel druk, het wemelt van de Aziatische mensen, die steeds in grote groepen rondgaan.

Tegen twaalven gaan we dan met de Cableway, een grote glazen kabine, waar wel een man of 50 in kan weer omhoog.

We drinken daar wat op het terras (het is aardig warm vandaag) en kijken uit op de enorme Jamison Valley diep beneden ons en de loodrechte kliffen overal erom heen. De meeste aandacht gaat naar de ' Three Sisters', drie hoge apart staande rotsen. De enorme weidsheid van deze omgeving met z'n blauwe gloed maakt diepe indruk op ons.

We rijden dan naar ' Echo Point', iets verder op. Hier heeft men van dichtbij zicht op die 3 Zusters. We lopen een stukje van de Prince Henry Cliff Walk westwaarts. Dat levert twee uitzichten op: Kedumba View en Lady Darleys. We picnicken op de parkeerplaats en gaan dan via panoramapunt Honeymoon Lookout door naar een parking, vanwaar we een 40 minuten retourwandeling naar de Leura Cascades maken.

Na een lange afdaling staan we bovenaan een zeer hoge waterval. Om daar aan de voet te komen, moeten we volgens een stel dat net van die kant komt, eerst nog een heel stuk klimmen om dan uiteraard helemaal in dat gat af te dalen. Daar hebben we geen zin in, dan zouden we straks in deze hitte compleet afgebrand zijn. Dus gaan we terug naar de weg en rijden parallel aan de kloof via een andere 'lookout': Gordon Falls naar een korte afdaling bij enkele rotsplatforms hoog boven de vallei. 'Sublime Point' heet het hier. Nou zo ziet het uitzicht er ook uit. De 'Three Sisters' staan nu rechts van ons. We zien hier een mooi soort 'holy tree' met enorme bleekwitte bloesems. Als we teruglopen naar de camper horen we het rommelen in de verte. In Blackheath begint het vreselijk te hozen. We zoeken de camping in het dorp op, wachten daar op de stoep tot de regen wat minder wordt. Als we goed en wel op het aangewezen plekje staan, is de bui al weer voorbij. We horen op de radio dat er voor de komende dagen een hittegolf van 44 graden wordt voorspeld!

Het wemelt op deze camping van de vogels, zodat Nart al gauw 'druk' bezig is met 'bird spotting'. Er zijn zwart-rode kakatoes, witte kakatoes en groen (blauwe?) parkieten met rode koppen en halzen. Achter onze camper staan twee van die 'holies', heel bijzondere bomen die met hun bloesems verschillende soorten 'honeyeaters'lokken. Nart is lang bezig om de namen bij de foto's van de vogels te zoeken in zijn Field guide to Austalian birds.

Vrijdag 6 februari 2009 Nog meer Blue Mountains en van Jenolan Caves naar Goulburn.

We bezoeken vandaag nog een paar uitzichtpunten, o.a.Govetts Leap en Evans Lookout. Dan rijden we door naar de Jenolan Caves. Schitterenden karstformaties en druipsteengrotten. We doen een interessante toer door de Lukas caves met veel trappen lopen. Maar het is er heerlijk koel binnen, 15 graden. Buiten is het 35. We willen naar de kust en rijden door naar Goulburn waar we een Motorcamp vinden. Het staat bijna helemaal vol met grote campers van oudere mensen die aan het rondtrekken zijn. Het verhaal van vandaag is kort want ik ben moe en dat komt vooral door de warmte. Als ik de foto's verstuur valt de verbinding ineens weg dus er staat bij maar een paar foto's tekst. De volgende keer dan maar aanvullen. Na 18 foto's is ook de fotoruimte weer op, dus die moest ik ook nog eerst aanvullen. Volgende keer meer.

Zaterdag 7 februari 2009 Langs de oostkust van New South Wales.

Met deze hoge temperaturen is het zaak zo vlot mogelijk aan de kust te komen. We rijden via de snelweg naar Wollongong en buigen dan af naar het zuiden. We willen zo de hele kust van New South Wales en Victoria langs en allerlei mooie plekjes bezoeken. Ook aan de kust wemelt het van de nationale parken dus at gaat helemaal lukken. In Kiama, waar we in eerste instantie blowholes en het strand bezoeken, vinden we aan het water waar we onze boterhammen opeten een stuk of 6 pelikanen vlak voor onze neus. Hele grote en ze blijven de hele tijd rustig in de zon zitten op een paar grote keien in het water.Fascinerende beesten met hun groten snavels! Dan gaat het weer door naar Huskisson; parelwitte stranden en blauwe zee. Het waait nogal, heerlijk koel, maar er zijn ook maar weinig zwemmers. We willen overnachten in Bay of Jarves National park. Bij het infokantoor daar horen we dat de campground helemaal vol zit. Dan gaan we door naar Bendalong, dat op een landtong ligt. Als we de camper op z'n plekje hebben gezet trekken we de zwemspullen aan en lopen naar het strand. Daar zien we tot onze grote verbazing grote stingray's tot bijna op het strand zwemmen. Het zijn er een stuk of zes en er zijn wat mensen die ze visjes voeren en aaien. Ons idee om te gaan snorkelen laten we varen; ze kunnen gemeen steken met hun stekel. Deze vissen zijn zo tam dat ze steeds naar je toe komen om te kijken of er wat te eten is. Ik zie zo'n stingray toch liever in wat dieper water onder mij wegschieten dan naar me toe komen. We zijn wel erg enthousiast dat we deze dieren van zo dichtbij kunnen meemaken. Prachtige dag was dit weer!!!

Sydney

2 februari 2009. Auckland - Sydney.

Vandaag zijn we naar Sydney gevlogen. Bij het inchecken werd er naar onze vliegticket Australie weer uit gevraagd. Het is een nieuw vliegtuig met voor iedereen een eigen schermpje waarmee je spelletjes kunt spelen en kunt kiezen uit wel 25 filmtitels. Het tijdsverschil met Australie is twee uur zodat we al om 10.15 in Sydney zijn. We stappen in een shuttlebus die ons precies bij ons hotel afzet. Het heet Travellers rest en ligt in de wijk Kings Cross, vlak bij het centrum en de havens. We zetten onze spullen weg en gaan meteen op pad. We bekijken de (jacht)havens, het Operahouse, de Harbour Bridge (waar je voor dik geld over de overspanning kunt lopen, maar geen foto's mag maken) en de botanische tuin, waar veel ibissen rond lopen. Het centrum is een mengeling van oude gebouwen en hoge nieuwe kantoren.De eerste indrukken zijn prima, een leuke afwisselende stad. Veel jonge buitenlanders wonen/werken hier, vooral Aziaten en Italianen. 's Avonds eten we wat in een restaurantje in onze straat een paar deuren verder. Goed en niet duur.

3 februari 2009 Sydney.

We vervolgen vandaag onze kennismaking met Sydney. We bekijken de St Mary's Cathedral, een enorm grote gotische kerk.Vooral de crypte is interessant. Er ligt een prachtige mozaiekvloer in en we bekijken er een expositie van religieuze schilderijen van de van oorsprong Spaanse schilder Miguel Fernandez. Daarna wandelen we verder. We bewonderen the Queen Victoria Building.Het is een oud gebouw met moderne,dure winkels en restaurants en het lijkt sterk op het GOM in Moskou. We maken een rondje met de monorail. Daarna is het Aquarium aan de beurt. We zien (eindelijk) de Platipus en er is een groot basin waarin 2 dugongs (zeekoeien)verblijven. Verder zijn er prachtige vissen (vooral veel grote verschillende soorten haaien) te zien. Er zijn twee grote bakken met tunnels zodat de vissen boven je hoofd zwemmen.

Dan lopen we naar de aanlegsteigers van de ferryboten. We nemen een retourtje naar Manley. We zien vanaf het water nu de skyline. In Manley gaan we even op het strand kijken en nemen dan de ferry weer terug. Te voet gaan we dan weer terug naar Victoriastreet. Even rust en dan wat te eten zoeken.

Afscheid van Nieuw Zeeland

Zondag 1 februari 2009

Vanuit het hotel waar we overnachten kan ik het laatste bericht uit Nieuw Zeeland schrijven en de laatste foto's versturen. We hebben net de campervan ingeleverd. Vanmorgen vertrokken we uit Pahia en hebben we de laatste 150 kilometer naar Auckland afgelegd. Totaalstand 5924!! We vertrekken morgen om 09.00 uur naar Sydney, waar we vanaf de 4e weer met een camper gaan trekken. De tussentijd is om Syndey te bekijken. Een daar hotel moeten we nog uitzoeken. In drie weken tijd zullen we via Melbourne naar Adelaide rijden, het meeste langs de kust. Een ander stuk Australie. We zijn benieuwd. Iedereen de hartelijke groeten en hieronder kun je nog wat lezen over het laatste stukje.

Zaterdag 31 januari 2009. Van oost naar west door Northland.

De dag begint vandaag met internet: mail lezen en beantwoorden en Reismee updaten. We maken vandaag de route naar de westkant van Northland. Opnieuw meestal smalle kronkelende wegen berg op en af. Er ligt weer veel aangereden wild, vooral possums, op de weg. Zelfs een hele familie pukeko's. Gisteren zagen we ze ook al langs de weg lopen en paniekerig alle kanten uit fladderen. Na twee uur rijden komen we aan de Hokianga Harbour, een grote zee-inham. Bij een uitkijkpunt, waar een kust-trail begint, zien we de enorm grote witte duinenpartij aan de overkant.

Een eindje verder de kust af naar het zuiden toe begint het Waipoua Kauri Forest, opnieuw een hoogtepunt in onze reis. Kilometers ver rijden we door een zeer dicht en zeer gevarieerd bos. Een soort Juressic Park decor. De nadruk ligt hier bij de vele gigantisch hoge en meters dikke kauribomen. De grootste boom (zo'n 2000 jaar oud) wordt Tane Mahuta genoemd ,naar de Maori bosgod: hij is 51 m hoog met een omvang van 13,8 m! Een hele grote 'waaaaaauw'!

Verder aan de weg lopen we naar de 'Vier Zusters', ook al vele eeuwen oud. Om hen heen staan nog een aantal kauri-reuzen. Het bos is zeer gevarieerd : veel boomvarens en 'teatrees', struiken, epiphyten, harde zwarte rotan en uiteraard vele soorten varens. Overal staan bordjes te waarschuwen dat kauriwortels heel dicht onder de grond zitten en heel gevoelig zijn. Deze reuzen kunnen door beschadiging van hun wortels sterven! En er zijn tot in de vijftiger jaren duizenden van deze woudreuzen omgekapt om meubels en ander houtwerk van te maken.

Even kijken we nog bij de 'outlook' bij de Rickers walk. Het pad gaat hier steil omhoog langs o.a. kauri's van verschillende leeftijd. Daardoor zien we hoe ze veranderen in leeftijd; de aanvankelijk kransgewijs staande takken vallen eraf, zodat op de lange duur die kaarsrechte takloze stam ontstaat.

Verder gaat het zuidwaarts. Heel veel weilanden vol met koeien, die vaak van het ene weiland naar het andere wandelen via een oversteek over de weg. We gaan bij Baylys Beach kijken. Je kunt daar over het strand rijden. De golven zijn wild en woest en levengevaarlijk op in te zwemmen of surfen. In Dargaville doen we boodschappen en rijden door zoete-aardappel-land en maïsvelden naar Pahi. De camping ligt aan een zij-inham van de Kaipara Harbour.

We kunnen een plaatsje uitkiezen op een veld aan het water. Opnieuw een schitterende plek. Voor ons op het 'wad' meeuwen, oystercatchers en sternen. Deze laatsten vliegen over het water, nemen een 'aanloop' omhoog om dan loodrecht in het water naar visjes te duiken. Als het water verder wegebt komen er veel meer scholeksters hun kostje scharrelen. Later vliegt het grootste deel weg. Degene die hier blijven, leggen de bek op de rug en rusten uit.Hier kunnen we uren naar kijken. Straks de laatste nacht in onze camper; morgen moeten we hem voor vier uur in Auckland gaan inleveren.

Naar het verre noorden.

Woensdag 28 januari 2009. Door de Coromandel peninsula.

Het is nog al bewolkt en de zee is onrustig, daarom moeten we de plannen voor vandaag wat wijzigen. We kijken even op Hot Water Beach. Daar kun je bij eb je eigen thermale badje graven; het warme bronwater komt daar zo de grond uit.Het is vanmiddag om half 4 pas eb dus maken we eerst de wandeling vanaf de parkeerplaats naar Cathedral Cove. Een schitterend stuk omhoog en omlaag langs kliffen en baaien tot we bij een stuk strand komen waar een rots als een poort de zee ingaat. Als je er onder staat lijkt het op het plafond van een grote kerk. In zee staan ook nog grote rotsen. Vanaf een van de wanden stroomt een watervalletje naar beneden het strand op.Overal er omheen groeien grote bomen en struiken. We kijken er even rond op de twee strandjes. Ondertussen zijn er ook kanovaarders geland die vanaf de zee alles aan het bekijken zijn. De zee is nogal wild en als we op de terugweg (wel eerst een hele klim!) bij Gemstone Bay langsgaan waar een snorkeltraject is uitgezet, zien we dat het wordt afgeraden om te gaan snorkelen als 1 de zee niet kalm is, 2 de zon niet schijnt en 3 als het eb wordt. Al deze 3 dingen zijn van toepassing dus besluiten we om nu niet de zee in te gaan. We gaan de Pacific High way verder rijden helemaal het schiereiland rond. Dat is weer eens fantastisch.We doen wat havendorpjes en strandjes aan, kijken rond in Coromandel en nadat we de 5000 kilometergrens zijn gepasseerd net voorbij Thames, zoeken we een camping op in Miranda die een groot thermaal zwembad heeft. Dus gaan we eerst een half uurtje dobberen in het warme water voordat we een potje koken en plannen maken voor de laatste dagen

Donderdag 29 januari 2009. Door Northland-naar Goat Island..

Northland, zo wordt het noordelijkse deel van Noordereiland genoemd. We hebben nog een paar dagen te gaan en willen nog zo veel mogelijk in deze noordelijkste punt bekijken. Vlak bij Miranda ligt het Robert Findlay Wildlife Area.Een beschermd natuurgebied waar veel watervogels zijn. We zijn er op een apart moment, want er is vanaf 5 uur deze morgen een ringsessie en registratie van vogels aan de gang. Daarvoor moeten ze uiteraard eerst gevangen worden. Eeen man die de hele operatie leidt (er zijn zo'n 25 vrijwilligers bij betrokken) legt ons het een en ander uit bij de 'hide' aan het water. Het aantal waadvogels in fenomenaal. Zo af en toe vliegen wolken van 'knots', godwits, scholeksters en stilts over. Op een gegeven ogenblik houden de mensen zich heel stil en blijven in dekking, zodat het rustig wordt boven een bepaalde zandbank. Dan wordt een laatste afstemming gemaakt tussen de diverse groepen vrijwilligers en werpt een kanon een groot net uit. Daar duikt dan iedereen op af, worden er doeken over de vogels gegooid om ze rustiger te houden en kan het ringen beginnen. We kunnen mee gaan kijken zegt de vogelaar, terwijl hij tussen de draden van een 'life electric fence' doorkruipt (over de onderste draad liggen enkele jute zakken), door de mangrove struikjes crosst en een troebele kreek oversteekt. Wij willen onze sandalen niet nat maken en doen ze uit. Niet slim als al gauw blijkt. Ik loop (blijkt later) 12 sneeën in mijn voeten op! Nart heeft er slechts enkele omdat hij voorzichtiger het water doorgaat. Tussen al de gewone schelpen die hier centimeters dik overal liggen, liggen ook vlijmscherpe oesterschelpen.

Mijn voeten zijn doordrenkt van het bloed. Toch kijken we eerst bij het ringen van de vogels. Met de sandalen aan lopen wij dus terug naar de camper, wassen de rotzooi en het bloed met dettolzeep weg en plakken er her en der pleisters op met flink veel jodium.

We kijken verderop bij het infocentrum van dit park en proberen de vogels die we hebben gezien op informatieborden terug te vinden. Dan rijden we door over de Pacific Coast Highway. We kijken even bij de Kawakawa Bay met diverse eilanden voor de kust.We lunchen aan het levendige strand van Maraetai. We blijven de Pacific Coast Highway volgen totaan de voorsteden van Auckland.

Opeens zitten we dan in een wereldstad met ontzettend druk verkeer, 6- of 8-baans wegen èn een vreemd systeem aan borden en baanvakken. We moeten continu een van de twee rechtse banen aanhouden, terwijl ook links veel sneller verkeer langs komt racen. We steken diverse bruggen over waaronder de hele grote over de Waitemata Harbour.

Bij een 'service station' moeten we de tol gaan betalen voor een nieuw stuk van deze weg no 1. Sinds afgelopen zondag (4 dagen geleden dus) is er een nieuw electronisch systeem in gebruik genomen om de tol te heffen. Eigenlijk wordt iedereen geacht die via internet te betalen! Wij kopen er gelijk maar de terugweg bij voor 2 x NZ$2.

Bij Warkworth gaan we weer van de 1 af, doen daar de i-site aan voor camping info en doen boodschappen bij de New World.

Dan rijden we over kleine achteraf kronkelweggetjes naar Leigh en de iets verder gelegen camping 'Goat-island' . Een weids opgezette simpele camping met een aantal oude opgeschilderde caravans als vakantiehuisjes, een grote biljarttafel en een oude piano in de gemeenschapsruimte. We voorzien de voeten van enkele nieuwe pleisters en gaan bij het echte Goat Island snorkelen, 200 meter verderop. We zien er diverse mooie vrij grote vissen als snappers, goatfishes en parores. Ik zie een grote donkere stingray. Dit willen we morgen nog een keer doen. We zijn daarna nog wel een tijdje bezig om het zand uit de sneeën onder de voeten te verwijderen.

Vrijdag 30 januari 2009. Verder naar het noorden, Bay of Islands.

Mijn voeten doen pijn!! Met die sneeën in mijn voetzolen is lopen pijnlijk! Toch maar niet snorkelen dan, even wachten tot de boel weer een beetje geheeld is. We rijden het eerste stuk over ongeasfalteerde wegen, smal en zeer bochtig. Vandaar dat het eerste deel van onze reis vandaag niet zo op schiet. In Wellsford tanken we en gaan dan noordwaarts door. Iets verder gaan we de Twin Coast Discovery route achterna naar Mangawhai Heads. We lopen (au au)achter het infokantoortje een boardwalk een berg op naar een uitzichttoren. Mooi uitzicht op de kust en de dichte bossen. We kijken ook even aan het strand. Er zijn hier voor de bad- en surfgasten spiksplinternieuwe toilet en doucheruimtes neer gezet.Er is ook een strandwacht en een reddingsboot ligt klaar. Niet ten onrechte, want er zijn metershoge surfgolven.

Aan het druk bezochte strand van Waipu Cove lunchen we aan een picknicktafel in de zon.

We blijven dan op de 1 voor Kawakawa, waar we de 'Hundertwasser' Toiletten gaan gebruiken en bekijken uiteraard. Deze Oostenrijkse kunstenaar woonde hier zo'n 25 jaar en ontwierp deze meest gefotografeerde toiletten van Nieuw Zeeland. Ze zijn in zijn stijl gedecoreerd met gekleurd keramiek- en flessenglas mozaieken. Gras en planten groeien op het dak. Heel apart! In het theehuis aan de overkant van de weg (met een spoorrails in het midden) drinken we wat op het terras. Dan gaan we door naar Paihia, waar we de Haruru waterval bekijken die net buiten de stad ligt.

Er is hier een groot aanbod van campings. We kiezen voor Beachside Holiday Park. Zonder meer een goede keus. We zitten direct aan het strandvan de Bay of Islands. De stoelen gaan naar buiten, we nemen iets te drinken en genieten van het uitzicht. Terwijl ik mijn voeten nog wat meer rust gun loopt Nart nog een stuk van het kustpad, dat langs de waterkant van de camping loopt. Een mooi pad dat naar Paihia doorloopt. Na een uurtje is hij terug met veel mooie foto's. Morgen gaan we de oversteek naar de westkust maken, de een na laatste dag in NZ.

Over de Pacific High Way

Zondag 25 januari 2009: Van Tauranga zuidwaarts naar Ohope Beach.

We beginnen de dag vandaag met een flinke bergwandeling. Even daarvoor hebben we een bestelbusje dat plotseling voor ons de weg over was gestoken (zonder chauffeur erin!) in de berm terug geduwd en op de handrem gezet. Het kwam uit een zijstraat gerold, de heuvel af. Je moet er niet aan denken wat er allemaal had kunnen gebeuren. De wandeling is in de de Papamoa Hills en gaat stijl omhoog door een bos waar veel vogels te zien en te horen zijn.

Uiteraard krijgen we schitterend uitzichten . Eerst op de omliggende heuvels en later als we het bos hebben verlaten en naar het hoogste punt lopen, op de verre omgeving in een 360 graden panorama. Prachtig.

Via kiwistad (de vruchten) Te Puke en langs met coniferen omheinde kiwigaarden rijden we naar het kustplaatsje Maketu. De Lonely Planet weet te melden dat dit dorp beroemd is om zijn 'pies'. We stoppen we bij een café-restaurant vlak aan zee. Daar drinken we wat en eten zo'n 'pie'. Niet met kiwi's, zoals wij hadden verwacht, maar met kip en kaas of met minced beef. Ze smaken goed, hadden alleen een beetje pittiger mogen zijn. Voor ons op het strand en in de uitloop van een rivier, zijn veel mensen aan het pootje baden, visjes vangen, zwemmen etc. Het merendeel is Maori. Zo veel hebben we er nog niet gezien. Vervolgens rijden we naar Whakatane waar we nog eens de mail lezen om te kijken of er een berichtje van Marilyn bij is. Niet dus.

Dan rijden we door naar het Ohopestrand, waar we op de Top-10 camping een plekje vlak aan het strand krijgen.

Tegen vier uur gaan we het strand op om wat te kijken en te zwemmen in het lage water van de branding. Het is vandaag opnieuw heelijk weer, ideaal strandweer, zonder te heet te worden. Ik lees weer eens een stukje in mijn boek en Nart schuurt uit een stuk zachte steen een 'visje'. 's Avonds zet ik via de WIFI-verbinding de laatste dagen op ReisMee en boeken we een kamer voor de laatste nacht (2 februari) in New Zeeland in een hotel vlak bij de Airport.

Maandag 26 januari 2009.Van Ohope Beach, via Tauranga naar Te Puna, Omokoroa,Waihi beach, Bowentown.

Rond negenen gaan we van de camping af en rijden zuidwaarts naar het uiteinde van de landtong bij Ohiwa Harbour. Daar zou een vogelreservaat zijn. Maar dat vinden we niet of de vogels zijn gevlogen. We volgen weg 2 noordwaarts door Tauranga en gaan bij Te Puna naar een 4 km landinwaarts en hoog gelegen 'lookout'. Daar is een grandioos panorama over de hele Bay of Plenty.

Om 12 uur gaat het terug naar de 2 en iets noordelijker naar de haven van Omokoroa in het midden van de Tauranga Harbour. Daar eten we te midden van vele bad- en bootgasten onze lunch. In Katikati slaan weer voorraad in. Vervolgens wordt Waihi Beach het volgende doel. We zetten de camper aan de noordkant van het drukke strand neer en maken een wandeling naar een baai die 3/4 uur lopen verderop aan de kust is. Deze tippel heuvel op en af langs de steile kust is zeer de moeite waard. Orokawa Bay is alleen te voet of met een boot bereikbaar. Er staan hier weer schitterende grillig gevormde bomen op de kust. Ze zijn helemaal scheef gegroeid. Na een tijdje op het strand zitten, lopen we het zelfde pad weer terug . Typisch dat zo'n weg terug altijd een stuk korter lijkt dan heen. Doordat het dan bekend is?

We zoeken camping 'Bowentown' op die op een landtong ligt,aan de noordzijde van Tauranga Harbour. Aan de ene kant ligt Anzac Bay en aan de andere zijde de Stille Zuidzee of South Pacific. We gaan even zwemmen in die Anzac Bay. Het water is er erg kalm, geen golfslag. Voor jonge gezinnen is dit wel een ideale plek: het water is tot ver heel ondiep. Verder zijn ook hier weer massa's mensen met boten en waterscooters in de weer.

Zondag 25 januari 2009: Van Tauranga zuidwaarts naar Ohope Beach.

We beginnen de dag vandaag met een flinke bergwandeling. Even daarvoor hebben we een bestelbusje dat plotseling voor ons de weg over was gestoken (zonder chauffeur erin!) in de berm terug geduwd en op de handrem gezet. Het kwam uit een zijstraat gerold, de heuvel af. Je moet er niet aan denken wat er allemaal had kunnen gebeuren. De wandeling is in de de Papamoa Hills en gaat stijl omhoog door een bos waar veel vogels te zien en te horen zijn.

Uiteraard krijgen we schitterend uitzichten . Eerst op de omliggende heuvels en later als we het bos hebben verlaten en naar het hoogste punt lopen, op de verre omgeving in een 360 graden panorama. Prachtig.

Via kiwistad (de vruchten) Te Puke en langs met coniferen omheinde kiwigaarden rijden we naar het kustplaatsje Maketu. De Lonely Planet weet te melden dat dit dorp beroemd is om zijn 'pies'. We stoppen we bij een café-restaurant vlak aan zee. Daar drinken we wat en eten zo'n 'pie'. Niet met kiwi's, zoals wij hadden verwacht, maar met kip en kaas of met minced beef. Ze smaken goed, hadden alleen een beetje pittiger mogen zijn. Voor ons op het strand en in de uitloop van een rivier, zijn veel mensen aan het pootje baden, visjes vangen, zwemmen etc. Het merendeel is Maori. Zo veel hebben we er nog niet gezien. Vervolgens rijden we naar Whakatane waar we nog eens de mail lezen om te kijken of er een berichtje van Marilyn bij is. Niet dus.

Dan rijden we door naar het Ohopestrand, waar we op de Top-10 camping een plekje vlak aan het strand krijgen.

Tegen vier uur gaan we het strand op om wat te kijken en te zwemmen in het lage water van de branding. Het is vandaag opnieuw heelijk weer, ideaal strandweer, zonder te heet te worden. Ik lees weer eens een stukje in mijn boek en Nart schuurt uit een stuk zachte steen een 'visje'. 's Avonds zet ik via de WIFI-verbinding de laatste dagen op ReisMee en boeken we een kamer voor de laatste nacht (2 februari) in New Zeeland in een hotel vlak bij de Airport.

Maandag 26 januari 2009.Van Ohope Beach, via Tauranga naar Te Puna, Omokoroa,Waihi beach, Bowentown.

Rond negenen gaan we van de camping af en rijden zuidwaarts naar het uiteinde van de landtong bij Ohiwa Harbour. Daar zou een vogelreservaat zijn. Maar dat vinden we niet of de vogels zijn gevlogen. We volgen weg 2 noordwaarts door Tauranga en gaan bij Te Puna naar een 4 km landinwaarts en hoog gelegen 'lookout'. Daar is een grandioos panorama over de hele Bay of Plenty.

Om 12 uur gaat het terug naar de 2 en iets noordelijker naar de haven van Omokoroa in het midden van de Tauranga Harbour. Daar eten we te midden van vele bad- en bootgasten onze lunch. In Katikati slaan weer voorraad in. Vervolgens wordt Waihi Beach het volgende doel. We zetten de camper aan de noordkant van het drukke strand neer en maken een wandeling naar een baai die 3/4 uur lopen verderop aan de kust is. Deze tippel heuvel op en af langs de steile kust is zeer de moeite waard. Orokawa Bay is alleen te voet of met een boot bereikbaar. Er staan hier weer schitterende grillig gevormde bomen op de kust. Ze zijn helemaal scheef gegroeid. Na een tijdje op het strand zitten, lopen we het zelfde pad weer terug . Typisch dat zo'n weg terug altijd een stuk korter lijkt dan heen. Doordat het dan bekend is?

We zoeken camping 'Bowentown' op die op een landtong ligt,aan de noordzijde van Tauranga Harbour. Aan de ene kant ligt Anzac Bay en aan de andere zijde de Stille Zuidzee of South Pacific. We gaan even zwemmen in die Anzac Bay. Het water is er erg kalm, geen golfslag. Voor jonge gezinnen is dit wel een ideale plek: het water is tot ver heel ondiep. Verder zijn ook hier weer massa's mensen met boten en waterscooters in de weer.

Dinsdag 27 januari 2009.Over de Pacific Coast Highway naar Hahei.

De dag begint bewolkt en regenachtig. We willen vandaag de Karangahake Gorge gaan bekijken. Daar is o.a. is een vier en een halve kilometer lange wandeling langs de zelfde route als destijds de trein volgde van Paeroa naar de Waihi goudmijn.Hij loopt over een aantal historische bruggen en door tunnels.Er zijn nog een aantal oude mijnschachten te zien. We twijfelen eerst even i.v.m. de regen die af en toe valt maar we gaan toch met regenjas en plu op pad. De route gaat boven en onder langs de Ohinemuri rivier. Vooral het eerste stuk is prachtig mooi. Ook de Owharoa falls zijn heel mooi.Diverse keren trekken we de regenjassen aan en uit.De bergen om heen heen staan vol met bloeiende liguster(?) bomen.

Opoutere is het volgende doel; een wad-achtig gebied vol met watervogels. Hier zou ook de zeldzame Nieuw Zeelandse Dotterel moeten zijn. We vinden hem inderdaad, zelfs met 3 ringen aan de poot. Er zijn ook andere wadlopers zoals Canadese ganzen, pied stilts,oyster catchers (scholeksters),reigers en meeuwen.

Nadat we nog even aan de haven van Tairua hebben gekeken rijden we door naar Hahei, waar we een camping opzoeken, Vandaaruit kunnen we morgen Cathedral Cove en Hot Water Beach bezoeken.

Dinsdag 27 januari 2009.Over de Pacific Coast Highway naar Hahei.

De dag begint bewolkt en regenachtig. We willen vandaag de Karangahake Gorge gaan bekijken. Daar is o.a. is een vier en een halve kilometer lange wandeling langs de zelfde route als destijds de trein volgde van Paeroa naar de Waihi goudmijn.Hij loopt over een aantal historische bruggen en door tunnels.Er zijn nog een aantal oude mijnschachten te zien. We twijfelen eerst even i.v.m. de regen die af en toe valt maar we gaan toch met regenjas en plu op pad. De route gaat boven en onder langs de Ohinemuri rivier. Vooral het eerste stuk is prachtig mooi. Ook de Owharoa falls zijn heel mooi.Diverse keren trekken we de regenjassen aan en uit.De bergen om heen heen staan vol met bloeiende liguster(?) bomen.

Opoutere is het volgende doel; een wad-achtig gebied vol met watervogels. Hier zou ook de zeldzame Nieuw Zeelandse Dotterel moeten zijn. We vinden hem inderdaad, zelfs met 3 ringen aan de poot. Er zijn ook andere wadlopers zoals Canadese ganzen, pied stilts,oyster catchers (scholeksters),reigers en meeuwen.

Nadat we nog even aan de haven van Tairua hebben gekeken rijden we door naar Hahei, waar we een camping opzoeken, Vandaaruit kunnen we morgen Cathedral Cove en Hot Water Beach bezoeken.

Naar de oostkust van Noordereiland

22 januari 2009. Taupo - Korakei Korako - Wai-O-Tapu - Lake Rewewhakaaitu.

We gaan om 9 uur de camping af en rijden het centrum van Taupo in voor een internetzaak. Ik ga de laatste dagen up-loaden, Nart loopt bij de i-site ertegenover binnen en zoekt wat folders op van de dingen die we willen gaan bezoeken hier in de buurt. We zijn in een thermisch/vulkanisch gebied en er is veel daarvan te zien hier. We rijden over weg nr.1 naar Orakei Korako en zijn thermische bronnen.

Tegen half twaalf bereiken we 'the hidden valley' van Korakei Korako. We worden met een bootje naar de andere kant van Lake Ohakuri gebracht, waar onze wandeling langs de vulkanische poelen kan beginnen. Hoge geisers vinden we er niet. De Diamant Geyser komt niet boven de halve meter uit, maar is nu rustig. Maar overal borrelt , blubbert of stoomt het de grond uit. De aarde is hier in beweging onder je voeten, een vreemde gewaarwording. Allerlei afzettingen zijn er gevormd in diverse (soms felle) kleuren. Poelen hebben eveneens allerlei kleuren. Het pad over de 'boardwalks' steigt en daalt geregeld Er is een diepe grot met een borrelende moddermassa. We bekijken alles uitvoerig en Nart maakt er veel foto's.

Om 1 uur verlaten we dan Orakei Korako, lunchen eerst in de camper en gaan dan tegen half twee door naar het volgende doel van vandaag: Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Als we de kaartjes kopen, horen we dat we morgen met deze kaartjes ook nog naar de Lady Knox Geyser kunnen gaan kijken. Die heeft haar show steevast om 10.15 uur elke dag.

Hier is alles op veel grotere schaal dan bij Korakei Korako. Veel grotere poelen, diepere gaten, meer kleuren in het water en de afzettingen. Verder zijn er mooie stukken door bos of struikgewas. Wat de folder al meldde, we zien 'Pied stilts' bij de grotere poelen. Zo'n vogel verwacht je hier niet. Uiteraard lopen we het hele circuit af.

Om goed vier uur drinken we eerst iets in de cafetaria van het park en rijden dan naar het enkele kilometers verderop gelegen Kerosine Creek. Die kreek is thermaal en dat lijkt ons wel wat. De naam van de weg erheen is niet Kerosine Creek Rd zoals de L.P. meldt, vandaar dat we even moeten zoeken. Dan vinden we inderdaad enige auto's aan een bosweg, een hete beek en wat verder het bos in enkele 'rockpools', waarin je zou kunnen badderen. Zou kunnen ware het niet dat het water hier wel heel erg warm is. Iemand weet te vertellen wel 48 graden Celsius! We proberen het even met de voeten. Dit lijkt ons niet gezond.

We rijden naar de DOC-camping aan Lake Rewewhakaaitu. Daar vinden we een mooi plekje onder twee grote bomen aan de waterkant. Nart gaat meteen met de camera op jacht naar de watervogels; die zijn er volop: reigers, pied stilts,meerkoeten en eenden, Er staan hier heel wat kampeerders, vooral gezinnen met kinderen en je mag hier 14 dagen blijven, voor maar (omgerekend) €2,50 per nacht.Het is een basic campground dus alleen een toilet en water. Wij blijven maar 1 nacht want morgen gaat het naar Rotorua.

23 januari 2009 (buurvrouw Maria: proficiat!!) Lady Knox Geyser - Waimangu Vulcanic Valley - Roturua.

We gaan vandaag eerst een tiental kilometers terug om naar de Lady Knox Geyser te gaan kijken bij het Wai-O-Tapu park. Tien minuten later dan in de folders staat, komt er iemand bij de spuitopening staan en vertelt zijn verhaal aan het publiek. Hij doet een blokje zeep in die opening om de oppervlaktespanning van het water te verlagen. Dan komt na enkele minuten de geiser op gang. Eerst een wolkje schuim uitspuwend, maar dan een fikse dikke straal van zo'n 5 meter hoogte.

Hierna rijden in een half uur naar de Waimangu Vulcanic Valley vlak bij Rerewhataaitu, waar we vannacht waren.

Ons derde vulkanische park hier in de buurt is toch weer anders. We lopen de standaard route van 1 1/2 a 2 uur. Deze kratermeren zijn in het algemeen veel groter dan die we eerder zagen. Ze liggen ook wat verder uit elkaar. Ook hier wordt steeds op de folder/annex entreebewijs aangegeven wat er te zien is, waar kleuren door veroorzaakt worden e.d. We hoeven nu niet zo veel te klimmen. Het pad gaat meestal omlaag èn we worden straks aan het eind bij het Lake Tarawera met een bus opgehaald. Service van de zaak.

De wandeling begint met een mooi panorama over het hele park en om ons heen laten cycaden zich massaal horen. We passeren de Southern Crater, een groot olijfgroen kratermeer dat diep onder ons ligt. De Echo Crater en de Frying Pan laten weer die roestbruine afzettingen zien. Het blubbert en borrelt overal. De wolken sulphurgas vliegen om je hoofd (en neus). We volgen een tijd lang een heet beekje dat vanuit de Frying Pan stroomt.

We zien nu een kleine geiser :ca 25 cm hoog. Tegen een uur bereiken we de Marble Terrace (wit) en het prachtig gekleurde Warbrick Terrace. Verderop worden groene, bruine en gelige kleuren in lange slierten langs elkaar getrokken.

Een kwartier later bereiken we Lake Rotomahana. Hier kun je ook nog een boottocht van drie kwartier maken, maar wij hebben genoeg gezien voor vandaag. We nemen de bus terug naar de ingang van dit park.

Na de picknick rijden we door naar Roturua. Opnieuw mooi landschap van korte groene heuvels.

Om drie uur vinden we een mooie camping: Roturua Thermal Holiday Park. Alles is zeer ruim opgezet . 'Thermal' slaat op de 'hot pools', die ze hier apart van het zwembad hebben. Die gaan we opzoeken. Ze zijn ommuurd en bestaan uit een aantal bakken met water van zo'n 37 graden. Heerlijk is het om daar een tijdje in te dobberen. We genieten van de rust en het prachtige weer. Morgen willen we door naar Tauranga aan de oostkust, dat is nog maar zo'n 50 km hier vandaan.

24 januari 2009: Vandaag alweer een jarige; Lydia van harte gefeliciteerd en maak er een gezellig feestje van!! Wij gaan vandaag van Roturua naar Tauranga.

We maken eerst een wandeling door het centrum van Roturua. Dat is beslist de moeite van het bekijken waard. In de Lonely Planet staat een route beschreven, die begint bij het Roturua Museum of art en history. Het is een zeer opmerkelijk gebouw, misschien wel het mooiste van de hele stad! Ervoor op een groot veld spelen een aantal dames en heren het croquet-spel (met een grote hamer een bal in de richting van een klein hekje tikken).Via een strandweg komen we op een rommelmarkt terecht en daarna in het Maori-dorp Ohinemutu.We kunnen er het gemeenschapshuis, (alleen van de buitenkant), een aantal sculpturen en de kerk bekijken. De route gaat vervolgens door het Kuirau-park, een vulkanisch gebied, waar in 2003 de laatste eruptie plaats vond. Er is een kratermeer en er zijn poelen met kokende modder, heel veel sulpher-dampen en mineraalbaden.

We lopen via het informatiecentrum, waar op dat moment een Maorigroepje aan het muziek maken is, terug naar de parkeerplaats. We gaan door naar de kust: naar Tauranga (zo'n 55 kilometer verder), waar we Marilyn willen bezoeken. We hebben haar ge-sms-ed en gemailed dat we vandaag langs willen komen, maar geen reactie gekregen. Misschien is ze het weekend weg? De weg naar tauranga ligt bezaaid met tientallen aangereden Possums.In Tauranga gaan we eerst een stadsplattegrond halen zodat we de weg naar Bethlehem (de wijk waar ze woont) kunnen vinden. We telefoneren daar naar haar huis maar er is geen gehoor.Vanuit een cafeetje aan de boulevard waar we lunchen sturen we haar nog een mailtje en ik ga dan (eindelijk) naar de kapper terwijl Nart bij Het Bierhuis iets gaat drinken. Met een' kiwi'-coupe kom ik hem na een half uurtje ophalen en we rijden naar Mount Maunganui. Deze 232 meter hoge berg ligt op het uiterste puntje van het schiereiland voor Tauranga aan de Bay of Plenty. Er is daar een mooie camping; inderdaad mooi helemaal vol. Dan maar de volgende: hetzelfde. Het is een lang weekend hier en er zijn roeiwedstrijden in de baai dus erg druk. De derde camping heeft nog een plekje voor ons. We kleden ons om en gaan meteen naar het strand. Ik neem een duik en Nart kijkt toe vanaf het brede en kilometers lange strand. Er zijn behoorlijke golven maar het water is heerlijk fris.Een schitterende plek weer.

Verder door het Noorder-eiland

19 januari 2009. Van Wanganui naar Oakura................... Ons ma wordt vandaag 86 jaar !!!!

Het is bewolkt en het regent zelfs even. We gaan eerst naar Wanganui, halen bij de i-site wat folders en gaan bij Mc-Donalds internetten. Ik zet de nodige verhalen op ReisMee en we sturen de felicitaties voor ons moeder via een e-mail naar Marika en Rob. We doen wat inkopen bij de Countdown en rijden dan de rivier over om daar met de trap!! naar Durie-Hill out-look te gaan. We zien de elevator niet zo gauw en Nart is al halverwege de ellendig lange trap.Boven gekomen zien we het liftgebouwtje. We beklimmen de kleine trap er bovenop om van het zicht op de stad en de rivier te genieten. Het waait hier woest. We laten de War Memorial Tower voor wat hij is (nog eens 176 traptreden omhoog!) en nemen de lift naar beneden en lopen door de lange tunnel weer naar buiten. Na de lunch beginnen we aan de rit kloksgewijs om de Mt. Egmont (Taranaki) heen langs de kust af. Deze route wordt Surf Highway genoemd. Lange tijd zien we hem door de bewolking niet. Bij Patea gaan we even aan de kust kijken.Het strand is hier zwart vanwege de vulkanische oorsprong. De 'outlook' geeft weliswaar een aardig zicht op de kust en de wild beukende golven, maar veel interessanter is een grote vrachtwagen, waar een vakantiehuis op gebouwd is! Zie foto We rijden door een heel aardig heuvelachtig landschap vooral met boerderijen. Ook bij Opunake gaan we aan het strand kijken. Ook daar schuimt de zee. Tussen de rotsblokken zwemt een eenzame 'furseal' rond. In Oakura (de namen van de dorpen en steden zijn hier bijna allemaal Maori namen; om je tong over te breken!) zoeken we de camping aan het strand op. Een prachtige locatie! De zee buldert vlakbij en verderop zijn aardig wat mensen aan het surfen,We zetten de stoelen buiten in de zon en genieten van dit mooie plekje.

20 januari 2009. Van Oakura -New Plymouth-Forgotten World Highway- Ohinepan

We gaan eerst in New Plymouth naar het informatiekantoor (i-site) in het gebouw van het Puke Ariki museum. We nemen een uur de tijd om dit museum te bekijken Een groot gedeelte is gewijd aan het ontstaan van de Taranaki (Mount Egmount).Er is veel informatie over de flora en fauna in deze streek en er is een afdeling met maori kunst en geschiedenis. In dit gedeelte van NZ wonen veel Maori's, vandaar dat veel plaatsnamen in hun taal worden gebruikt. Taranaki is een vulkaan die 350 jaar geleden voor het laatst is uitgebarsten. De hele streek waar we de komende tijd door reizen is vulkanisch. Het volgende uur maken we een wandeling langs de zee. De totale route is 7 kilometer.
Net na twaalven rijden we dan richting Inglewood en vandaar naar Stratford. Daar tanken we en doen boodschappen alvorens de 'Forgotten World Highway' 43 op te gaan. Waarom die vergeten is is ons een raadsel, want het blijkt een grandioos mooie route te zijn. Lange tijd rijden we parallel aan een spoorlijn, maar treinen zien we niet. De kleine veelal kegelvormige heuvels staan dicht opeen gepakt en vormen zo geregeld bergruggen. De hellingen zijn steeds steil, gladgeschoren groen en leveren vooral bij de diverse 'saddles' te gekke uitzichten op. Dit is weer een van die 'waaaaauw' trajecten die we hier geregeld hebben.
In de 'republiek' Wangamomona (ongeveer halverwege) bezoeken we het grote hotel-café. Ik neem een cappuccino, Nart een groot glas 'bitter ale', na er twee hebben kunnen proeven. Achter ons aan de wand hangend de jaargangen van de plaatselijke rugbyteams. Nadat het dorp op dreigde te gaan in een ander district, hebben ze hier de republiek uitgeroepen om dat te voorkomen. Met name de rugbyclub zou daardoor de klos geweest zijn. Al met al een café en een dorp met historie.
Eenmaal het dorp goed en wel weer uit zien we de volgende 'saddle' bij het Caieto Café, dat op een hoog uitzichtspunt ligt. Een kwartier later komen we door de smalle (eenbaans) tunnel van 160 meter lang. Weer een kwartier later staan we op de brug over de Tangarakau Gorge bij Morgan's Grave. Morgan was een van de bouwers van deze weg. De geasfalteerde weg maakt plaats voor gravel, zo'n 15 kilometer. Het gaat door een soort regenwoud ravijn. Opmerkelijk veel vlinderstruiken staan er hier. De Tangarakau Gorge verlaten we bij twee bruggen vlak na elkaar over de rivier. De weg is weer 'sealed'. We gaan kort daarna weer cultuurland in. Het landschap ziet er nu weer uit als in het begin van de weg: Korte groene heuvels, steile hellingen met vele koeien, schapen en soms geiten. Tegen half zeven komen we via een korte gravelweg aan bij de DOC-camping Ohinepane Recreation Reserve, 21 km voor Taumarunui.Deze kampeerplek is geheel gratis. We zoeken een plekje direct naast de snel stromende Wanganui River .Op dit stuk van de rivier wordt veel gekajakt. Als de zon helemaal onder is, is er geen spatje licht meer. Mer behulp van de zaklamp moeten we de toilet opzoeken. Er staan duizenden sterren aan de hemel en de melkweg is heel duidelijk te zien. Alweer: 'waaaaauw!'

21 januari 2009. Ohinepane - Taumaranui - Turangi - Taupo -( Huka Falls).
Ook vanochtend is de lucht helder, dus volop zon! We rijden het laatste stuk naar Taumaranui. Opnieuw zien we de mooiste panorama's. Eerst terug en later in de richting van Lake Taupo. De korte heuvels zijn dan lang geworden, aan de horizon staan hogere bergen, waarvan 1 met sneeuwtoppen.We houden een lunchpauze in Turangi aan het Taupo meer. Zwarte zwanen, eenden en meerkoeten schooien om eten. Lake Taupo is het grootste meer van Nieuw Zeeland Iets verderop in de richting van Taupo passeren we de 4000 km grens van onze reis door N.Z.
In Taupo gaan we rechtstreeks naar de All Seasons Holiday Park. De was wordt gedaan en we kijken alvast wat we morgen gaan doen. Er zijn zoveel bijzondere dingen in de omgeving: gijsers, heetwaterbronnen. bubbelende modderpoelen, thermaalbaden enz.
Tegen kwart voor vier wandelen we langs de Waikato River (de langste van Nieuw Zeeland) naar de Huka Falls. Een pittige wandeling van anderhalf uur, omdat de route steeds weer steil omhoog en omlaag gaat. We kijken even bij een plek, waar aan bungy jumpen gedaan wordt. Via een groot park komen we dan aan de rivier. Al gauw zien we een hete beek in de rivier uitkomen. Daar baden een flink aantal mensen hutje-mutje bij elkaar. Dan gaat het door oeverbos met veel 'pampasgras', vlinderstruiken, die heerlijk geuren en zeer dikke naaldbomen. Af en toe zien we de sterke stroming in de rivier. We zien onderweg aardig wat vogels. Uiteindelijk bereiken we de Huka Falls. Daar gaat 200.000 liter water per seconde door een smalle kloof. Een zeer spectaculair schouwspel vanaf de brug erover. We gaan dezelfde weg weer terug naar de camping, Tegen zevenen zijn we weer terug. De was is droog en we kunnen buiten zitten eten, geen last van zandvliegen en de temperatuur is uitstekend.