12 /13oktober 2008: Weggespoeld.

Gewapend met plu, regen poncho en opgerolde broekspijpen stappen we de bus in die ons naar 'My Son' zal brengen. Meteen totaan de enkels in het water. De bus pikt nog een aantal mensen op bij de diverse hotels. Iedereen ziet er wat wanhopig uit. Waar zijn we mee bezig? Onze gids vertelt meteen dat we niet met de boot terug kunnen, het water staat te hoog en stroomt te hard.We zien al gauw onderweg dat de rijstvelden blank staan (ze zijn er zelfs aan het vissen vangen!) en hier en daar is de straat compleet overspoeld.Nog voor we de 55 km naar het tempelcomplex erop hebben zitten deelt de gids mee dat we echt om half twaaf moeten zorgen aan de terugtocht te beginnen. Om protesten de kop in te drukken vertelt hij dat hij vorig jaar met een groep noodgedwongen 2 nachten in het park heeft moeten doorbrengen omdat de terugweg onder water stond. Het water in de rivier is nu al vier meter hoger dan normaal, nog 2 erbij en Hoi An staat onder water. (Vorig jaar zijn er 25 mensen verdronken en hebben de dorpsbewoners 2 dagen op de 3e en 4e verdieping van de huizen moeten doorbrengen) Hoi An is een prachtige plek maar dat zien wij niet zitten! Vandaag zou ook het lantaarnfeest zijn. Het is volle maan en op die avond is er een feest met muziek en dans en alle gebouwen, bruggen en boten zijn dan met lantaarns en kaarsen verlicht.Dat gaat nu dus niet door jammer genoeg. Het bezoek aan 'My Son' (inmiddels Unesco Werelderfgoed) is interessant omdat de gids heel veel over de achtergrond van het complex weet te vertellen. We bekijken de ruïnes en restanten van de Hindoeïstische tempels, gebouwd in de 4e eeuw tijdens de Chamba-dynastie. Toen de Fransen Vietnam overheersten ( 1847 tot 1945) is het complex ontdekt dat eeuwen lang door het oerwoud was overwoekerd. De Fransen hebben toen veel beelden de kop afgehakt. Daarna hebben de Amerikanen tijdens de Vietnamoorlog het terrein gebombardeerd omdat ze vermoedden dat daar de Vietcong een militaire basis had. Er zijn nog veel bomkraters te zien. We lopen over het terrein te soppen en te glibberen. Helemaal doorweekt zijn we tegen enen terug in ons hotel; het is nog geen seconde droog geweest. We bespreken meteen de nachtbus naar Nha Tran nadat we op internet hebben gezien dat de regen voorlopig nog aanhoudt. 18.00 uur kunnen we mee. 550 kilometer naar het zuiden (zonnig met 28 graden lijkt ons prima) We halen de door ons bestelde kleren op,(ziet er allemaal prima uit) pakken de zaak in en brengen de laatste uurtjes achter de computer of lezend in de Lonely Planet door.

Zes uur de volgende ochtend: nog knipperend tegen het felle licht komen we in Nha Trang aan, het is hier droog,en we zien het strand. Ziet er goed uit. We vinden een klein familiehotelletje ,vlak bij de boulevard, die tegen een belachelijk lage prijs ons een kamer met balkon aanbiedt. Doen we. Eerst wat bijslapen want de busreis was wat onrustig.'s Middags lopen we wat over het strand (helemaal niet druk),nemen een laat ontbijt en overleggen wat we hier de komende dagen gaan doen. En alles vooral rustig aan want anders zijn we zo weer drijf...maar nu van het zweet.

Ps: DE HARTELIJKE GELUKWENSEN VANDAAG VOOR ZUS ALICE EN NICHT CAROLIEN