12 januari 2009. Van Lake Wanaka naar de westkust: Fox Glacier.

Het belooft opnieuw een mooie stralende dag te worden.Vandaag gaat het naar de westkust. Vanaf de hoge oevers van de Haast river hebben we een schitternd zicht op o.a. de Mt. Brewster en Mt. Macfarlane.

We stappen uit bij de Thunder Creek. Beneden bij de beek zien we aan de overkant van de Haast River een torenhoge waterval in de rivier plonzen. Opnieuw prachtige bossen, maar zelfs dat begint al een beetje gewoon te worden. De rivier stroomt zigzaggend door een heel brede kiezelbedding en is knalblauw.

Als de bergen achter de rug zijn en we door een open vlakte naar Haast rijden is de lucht compleet betrokken geraakt. In Haast tanken we maar weer eens en volgen dan de Glacier Route noordwaarts.

Een compleet andere weg nu, die door zeer dicht begroeide bossen gaat. Hoge bomen en allerlei ineen gegroeide struiken. Dikke wolken mos erover en de overgebleven plekjes opgevuld met varens.

Het een en ander gaan we wat rustiger bekijken bij Ship Creek. Daar wandelen we de Dune Lake Route van een half uur. Eerst over een pad door dicht struikgewas met varens en hoge kronkelbomen, dan naar een uitkijkpunt over een ven, over een boardwalk door een moeras naar de duinen en het strand dat is bezaaid met grote stukken hout en boomstammen, die soms tot vreemde vormen zijn geslepen. Bij een 2e uitkijkpunt keren we dan weer naar de parkeerplaats terug.

Tegen enen rijden we door naar Knights Point, waar op een landtong een helehoop 'seals' liggen te zonnebaden. Ze zijn helaas ver weg en we kunnen daar niet dichterbij komen. Helaas omdat hier geregeld zeeolifanten aan wal komen en die hebben we nog niet gezien.

Zandvliegen zijn ook hier aan deze westkust zeer gemeen, zonder bescherming kan men geen 5 seconden stil blijven staan. De weg verlegt zich landinwaarts en komt steeds weer over éénbaans bruggetjes. Die over de Copland river is zo lang dat hij enkele passeervakken heeft. Ons volgende doel is de Fox Gletsjer die we bereiken via een weggetje rechts 2 km voor de gelijknamige plaats. Op een grote parkeerplaats laten we de camper achter Ik kom nu tot de ontdekking dat ik 1 wandelschoen kwijt ben! Waarschijnlijk gisteren uit de deuropening gevallen na de wandeling. Dat is balen! Op sandalen dan maar naar de gletsjer. Die is al direct te zien. Heel indrukwekkend.Deze ijsmassa liep vroeger nog kilometers verder door. Langs de weg hierheen staan op diverse plaatsen borden waar hij vroeger eindigde. Dan rijden we door naar het Holiday Park in Fox Glasier dorp. Zo te zien een spiksplinternieuwe camping. We gaan eerst met internet aan de gang. Leuk: Harold en Esther hebben foto's opgestuurd van Rohan die voor het eerst naar de peuterspeelzaal gaat. Gelukkig beviel het hem goed.Ik moet van vier dagen verslag met foto's op ReisMee zetten. Gelukkig is het een snelle verbinding hier.

We gaan daarna te voet nog wat boodschappen doen. Fox Glasier blijkt niet veel meer dan enkele bar-restaurants, wat boekingskantoortjes voor helicoptervluchten, en twee winkels. Maar we krijgen waar we voor kwamen: brood.Terug op de camping zien we dat die langzamerhand helemaal volstroomt met campers en kampeerders; deze route is heel populair.

Dinsdag 13 januari 2009. Lake Matheson, Franz Josef Glacier,Punakaiki.

Lake Matheson ligt vlak bij de camping en daar gaan we eerst naar toe. Bij helder weer kun je daar Mount Cook en Mount Tasman (beide met sneeuw bedekt)weerspiegeld zien in het water. En het is helder weer: de zon schijnt volop! We waren al eerder bij Mount Cook, maar aan de andere kant met slecht weer. We lopen de route om het meer heen en gaan dan verder naar de Franz Josef gletsjer. Een wandeling van een kwartiervanaf de parkeerplaats en we zien hem liggen. Ook deze is indrukwekkend om te zien. De weg in noordelijke richting kronkelt langs de kust door beboste bergen en soms door weilanden. In Greymouth (de eerste wat grotere stad) koop ik bij een groot warenhuis nieuwe wandelschoenen. De route van vandaag sluiten we af met het bezoeken van de Pancake-rocks bij Punakaiki. Dit zijn, zoals de naam al aangeeft, rotsformaties die op opgestapelde pannekoeken lijken. Er zitten grote gaten in de rotsen en bij hoog water knallen de golven hier door heen (Blow-holes genaamd). Het is nu eb dus de echte knallen horen en zien we nu niet, maar de golven beuken behoorlijk hard onder de tunnels door. De camping een kilometer verder op heeft alleen nog een plek zonder stroom, maar we nemen die toch; we hebben genoeg gereden vandaag. Een mooie zonsondergang sluit de dag af.

Woensdag 14 januari 2009.Via Westport naar Abel Tasman Nationaal Park.

Het is alweer een stralende zonnige dag. Vlak bij Westport, de noordelijkste stad die we aan de westkust aandoen is op een hoge plek op de kust een zeehondenkolonie. Daar gaan we natuurlijk even kijken: er zijn ook veel jonkies te zien die op de rotsen rondscharrelen. De route was weer heel erg mooi; zoveel verschillende soorten bloemen, planten, struiken en bomen. We hebben alweer onze ogen uitgekeken. Abe en Alice jullie MOETEN hier echt een keer naar toe!! Trouwens iedereen zou dit een keer gezien moeten hebben. Nieuw Zeeland is een UNIEK land. Na Westport gaat het het binnenland in. Onderweg komen we nog de langste (en volgens mij ook de smalste) hangbrug tegen bij een plek waar grote scheuren in de aarde zitten van een 80 jaar geleden aardbeving. Via Murchison gaat het dan op Nelson af, maar net daarvoor slaan we links af richting Abel Tasman Nationaal Park. Al veel mensen hebben ons verteld hoe mooi het hier weer is, we gaan het nu zelf beleven. We rijden door naar Marahau, vinden gelukkig nog een plekje op de Beach Camping en boeken meteen bij het Abeltasmancentre voor morgen een kajaktrip gecombineerd met een wandeling en een watertaxitocht, inclusief lunch en we zijn de hele dag onder pannen.We blijven hier dus twee nachten en gaan vrijdag met de Ferryboot van 12.30 uur van Picton naar Wellington op het Noorder eiland.