Donderdag 8 januari 2009. Van Invercargill naar Te Anau.

Vanochtend zijn we in de stromende regen richting Milford Sound vertrokken.Onderweg zagen we op diverse plekken de zee op het strand denderen; ideaal voor surfers! Tot onze grote vreugde werd het weer beter naarmate we noordelijker kwamen. In deze Fjordenstreek aan de westkust regent het 10 keer zoveel als in Nederland. Bij Lake Manapouri scheen de zon en konden we picknicken buiten. In Te Anau aangekomen gaan we eerst bij het i-site kantoor een boottrip boeken om de Milford Sound vanaf het water te zien. We besluiten niet verder te gaan vandaag en morgen op ons dooie gemak de route Te Anau-Milford Sound te doen. Er is veel te zien onderweg daarheen. De boottrip hebben we voor 01.15 besproken en duurt 2 uur. We willen daarna op een DOC-campground (toilets only) overnachten. Vannacht blijven we op een Top10 Holyday camping vlak aan het meer. Nu maar duimen dat het weer blijft zoals het nu is!

Vrijdag 9 januari 2009. Milford Sound.

Met de regen kletterend op ons dak worden we vanmorgen wakker. Pech dus! Alle mooie plekjes die we hadden uitgekozen om onderweg naar Milford te bezoeken, bekijken we nu vanuit de camper en wandelen is er al helemaal niet bij. Dikke wolkenpartijen bedekken de toppen en hellingen van de bergen en honderden watervallen kletteren naar beneden. Die laatsten zijn wel een fascinerend gezicht en we stoppen regelmatig om hier naar te kijken.We hopen dat het op de terugweg beter weer is zodat we dan wel kunnen uitstappen. De weg naar Milford op zich is de tocht al dubbel en dwars waard. We passeren meren, snelstromende rivieren, wegversmallingen en eenbaans-bruggen. Een stuk gaat door een tunnel met slecht wegdek, zonder verlichting en strepen op de weg, met verkeerslichten (een kant tegelijk) waar het water door de wanden naar binnen klettert. We zijn aan de vroege kant in Milford en je gelooft het niet maar zodra we de parkeerplaats opdraaien stopt het met regenen en komt de zon te voorschijn. We zijn weer op de juiste tijd op de juiste plaats. De gids die aan boord van onze boot van alles uitlegt, vertelt dat na 9 dagen regen nu eindelijk de zon schijnt.We varen de Sound, die eigenlijk een fjord is, op en zien o.a zeehonden en dolfijnen. We varen tot aan de zee waar het water behoorlijk wild is. Aan beide zijden loodrechte rotswanden, soms kaal, meestal begroeid en met overal watervallen naar beneden kletterend. Omdat het is opgehouden met regenen zien we op de terugweg dat er al heel wat watervallen weer droog zijn gevallen. Het is alles bij elkaar een grandioze en onvergetelijke belevenis. Op de weg terug richting Te Anau stoppen we bij 'The Chasm', een plek waar een snelstromende rivier grote gaten heeft gesleten in rotsformaties; een heel surrealistsch gezicht. Ook Mirror Lake bekijken we: een spiegelglad meer waar veel vogels te zien en te horen zijn. Op een van de parkeerplaatsen lopen een aantal Kea's rond. Een soort papegaai, heel brutaal schooiend om eten. Ze lopen over de auto's en proberen zelfs binnen te komen. Er staan bordjes dat de dieren niet gevoerd mogen worden maar er zijn mensen die daar geen boodschap aan hebben. Op 51 kilometer voor Te Anau zoeken we een picknick/kampeerplaats op aan de snelstromende McKay Creek. Dit is een zgn DOC Campground; zelf inschrijven en het kampgeld in een envelopje in een kastje stoppen. We hebben weer een prachtig plekje gevonden. Er is 1 nadeel: het stikt hier van de zandvliegen die gemeen steken zodat we alle deuren en ramen en zelfs het ventilatierooster goed dicht houden om niet helemaal lek geprikt te worden.

Zaterdag 10 januari 2009.Van Te Anau via Queenstown naar Wanaka.

Het is tamelijk fris als we de spullen inpakken en op weg gaan. We komen eerst weer in Te Anau waar we tanken en de gasfles laten vullen. Dan gaan we door naar Queenstown, een mooie weg over een vlakte tussen de bergen door. We zien veel Tea- treebomen die in bloei staan en lupines, paarse en roze maar ook gele en witte, hele velden vol. Weer veel schapen, de meeste hebben hun jas nu uit, koeien en wat hertenfokkerijen. In Kingstown aan de zuidzijde van Lake Wakatipu maken we een lunchstop. Hier zijn wat mensen aan het waterskiën. Regelmatig stoppen we op uitzichtpunten onderweg en er is een koude wind maar de zon komt er geregeld door. Van Kingstown naar Queenstown gaat de weg vlak langs het meer af, soms op grote hoogte. In Queenstown zetten we de camper op een parkeerplaats en doen een gedeelte van de wandeling uit de Lonely Planet. Het is een stad vol met uitdagingen; je kunt hier bungee-jumpen,jet-boating, white-waterrafting, riversurfing,paragliding,waterskien,skydiving en nog meer van dat soort (prijzige)'adrenaline-injecties' krijgen. De haven is een gezellige plek. Er is vandaag een kunstmarkt en er wordt muziek gemaakt. We nemen na afloop van onze rondwandeling, die ook door Queenstowns gardens gaat (waar je frisbee-golf kunt spelen), een heerlijk 'Patagonia'-ijsje. Tegen drieen stappen we weer op en gaat het over een zeer spectaculaire weg naar Wanaka. Deze weg die via het wintersportgebied van Cardrona gaat klimt net voorbij Arrowtown zeer steil de Crown Terrace op. Op de kaart lijkt Cardrona River vlak langs de weg te lopen. In werkelijkheid zien we hem niet eens! Zo diep ligt hij onder ons.

In Wanaka doen we eerst boodschappen en zoeken dan de Kiwicamping Lake View op. Die ligt niet ver van het meer en het centrum. Opmerkelijk is overigens dat het in Wanaka een stuk warmer dan in Queenstown is. We zetten dan ook de stoelen weer eens buiten. Heerlijk. De was gaat in de machine, we nemen een douche en gaan in het dorp een pizza eten. Morgen willen we als het weer zo goed blijft een mooie wandeling maken van een paar uur voordat we verder rijden richting de westkust.

Zondag 11 januari 2009. Rob Roy Valley Track in Mount Aspiring N.P- Lake Hawea -Lake Wanaka.

Met al weer meer dan 2000 km op de teller gaan we tegen tienen de camping af. Eerst rijden we naar het I-kantoor van de DOC om een informatiefolder te halen over de Rob Roy Valley Trail die in de Lonely Planet als een van de mooiste van het Mount Aspiring Nationale Park wordt aanbevolen. Deze berg is met 3027 de een na hoogste berg van New Zealand.

De rit er heen duurt een uur: 20 kilometer over verharde weg en daarna 30 kilometer onverhard. Dat niet alleen maar we gaan ook geregeld over veeroosters en later na een hangbrug met parkeerplaats door 8 Fords, doorwaadbare plekken van kreken.

Onderweg zien we weer prachtige uitzichten. Om 12 uur hebben we de parkeerplaats bij Raspberry Creek bereikt, zetten de camper weg, en beginnen aan de wandeling Eerst lopen we langs de wilde Matukituki River om na een kwartier bij een hangbrug te komen. Die steken we over en klimmen vrij snel hoger de berg op. Het pad gaat een smalle kloof in over begroeide hellingen. onder rotsplateau's door (waar je niet stil mag blijven staan) en langs woest kolkende stroomversnellingen. Het weer is perfect vandaag. Strakblauwe lucht en een lekkere temperatuur. Dat heeft vandaag de nodige mensen op de been gebracht. We komen er heel wat tegen.

Om 2 uur bereiken we dan op een boomloos stuk terrein het eind van de route. Daar heeft men een grandioos zicht op twee gletsjers en de bergtoppen erom heen. Diverse hoge watervallen storten zich van de kale rotsen. Samen met andere wandelaars genieten we van zon en uitzicht en rusten uit alvorens de terugweg aan te gaan. Dat gaat heel wat rapper natuurlijk., alleen maar naar beneden, al is het op de steilste passages wel even opletten. Om vijf over half vier steken we de hangbrug weer over en rijden even later naar Wanaka terug. We besluiten door te gaan naar een DOC-camping aan de noordkant van het Wanakameer.

Dat levert opnieuw een grandioze rit op, met name het stuk langs het Lake Hawea.Hoge bergen rijzen direct uit de oost- en noordzijde van het meer op. Bocht na bocht in de weg krijgen we nieuwe vergezichten te zien. Wat een geluk dat het weer zo helder is!

Dan steken we de bergrug tussen Lake Hawea en Lake Wanaka over en rijden de laatste kilometers van vandaag naar de DOC-camping Boundary Creek. Het is weer een prachtige plek. En dat vinden meer mensen.Een groot nadeel is er wel: Het wemelt weer van de zandvliegen. Je ziet dan ook alle nieuwkomers een soort dijenkletsersdansje uitvoeren om de 'sandflies' van de benen te meppen zodra ze uit hun auto/campervan stappen. We gebruiken het muskietengaas maar weer eens, omdat het in de camper nog aardig warm is met de zon erop. Zo kan de achterklep open tijdens het koken. Het was alweer een fantastische dag!!