18 november 2008. Doi Inthanon Nationaal Park, hoogste punt van Thailand, een korte en lange trek, moderne pagodes en de Wachiratan waterval.

We gaan om de hoek ontbijten, omdat ze bij Awana pas om 8 uur open gaan. We worden om 8.15 opgehaald . We zijn de eerste uit een totale club van 6 wandelaars. Er komt een stel uit Berlijn en een uit Slovakia bij. Mrs Wan en Mr Jack van Whiskey Travel zullen ons vandaag op sleeptouw nemen. Het gaat in zuidelijke richting. Bij het bezoekerscentrum van het Nationale park strekken we na anderhalf uur rijden even de benen. We zitten dan al in de bergen. Dan gaat het weer verder met de steile bochtige weg omhoog. De auto kan deze hellingen echter niet goed aan. We passeren met een slakkegang een pagode links en even later moeten we met een oververhitte motor aan de kant. We gaan een eind te voet verder. Even later worden we weer opgepikt en kruipen we weer bergop. Maar het duurt niet lang of de rook spuit zo de wagen in. Als een cowboy rijdt Jack zijn stalen ros keidood eer hij gedwongen naar de kant moet. Gelukkig zijn we dan niet al te ver meer van de top af. We laten Jack en Wan achter,die zienwe straks wel weer.

Met zijn 2565m is de Doi Inthanon de hoogste berg in Thailand. Op de top is een stuk echt regenwoud met dikke wolken,en spagnummos om de takken van de bomen. We lopen bij het informatiecentrum langs en gaan na een vluchtige blik binnen het laatste stukje omhoog. Een stupa met veel olifantjes staat net onder de top. Wat verderop naar beneden staat een radarstation. Veel interessanter zijn echter de vele vogeltjes die het struikgewas hier bevolken. Daar zitten zeer kleurrijke exemplaren bij. Ze worden geregeld gevoerd met bananen, Mrs Wan komt ons tegen twaalven oppikken en brengt ons naar een 'nature trek' aan de andere kant van de weg. Dit stukje bos kan men rond gaan over een vlonderpad. Een sprookjesbos met al dat spagnum, de varens, de vele orchideeën, die echter op een enkele uitzondering na nu niet bloeien. Na dit rondje van 20 minuten rijden we in een open pickup naar een parkeerplaats terug naar beneden. We zien Jack zwoegen aan zijn kapotte bus. Er worden enkele woorden gewisseld en dan weer door.

Een gidse (vertaald door Wan) geeft een zeer sumiere beschrijving van de wandeling, die we hier gaan doen. Wan blijft daarna achter en onze gidse leidt ons zwijgend door de wildernis. Niet een woord zegt ze nog! De route leidt eerst door een stuk nevelwoud onder andere naar een aardige waterval. Vreemd dat hier zo'n 400m onder top al zoveel water omlaag komt. 20 minuten lopen we door een vrij dicht begroeid bos met stevige hoogteverschillen. De paden zijn echter overal in goede staat, zodat het wandelen goed te doen is. Dan over een alpine savanne tussen de witte bloemen door naar de rand van een enorme diepe vallei. Helaas is de enorm steile helling maar gedeeltelijk te zien vanwege de dikke nevel onder ons. Als die even iets wegwaait zien we rotsformaties onder ons. We lopen langs de afgrond weer naar beneden, waarbij het enigszin opklaart, zodat we in ieder geval een indruk krijgen wat er allemaal om ons heen is. We zien rhododendronbomen met her en der felrode bloemen. Tegen twee uur duiken we dan weer het bos in. Met houten bruggetjes, die beekjes oversteken. Ook nu gaat het steeds op en af. Op gegeven ogenblik blijf ik achter een boomwortel steken en val met mijn scheenbeen op diezelfde tak. Gelukkig niets gebroken, maar wel zeer pijnlijk. In een tentje aan de parkeerplaats krijgen we de verlate lunch die goed smaakt. Tegen drieën lopen we dan over de weg naar de pagode die we op de heenweg al zagen. Jack is dan net vertrokken in zijn busje achter een takelwagen aan. Er blijken niet één maar twee pagodes te zijn die ter ere van de koning en koningin zijn gebouwd. The Kings and the Queens Pagode uit 1989. We kunnen er met roltrappen naar boven. Die moderne pagodes zelf vallen niet bepaald in de smaak bij ons zestal. Bij de koningspagode op het terras heeft men wel prachtig zicht op de vallei. Leuk dus. Om half vier gaat het door naar de volgende stop: Opnieuw een Mhong dorp. Wij zien echter alleen maar een rij stallen met souvenirs en talrijke zakjes geconfijte vruchten. Daar kopen we er een van voor morgen in de bus. We stappen nu een een nieuwe minibus met een oudere chauffeur, die aan een stuk door met Wan zit te kleppen. De laatste stop op de terugweg is de Namtok Wachiratan waterval. Eigenlijk is de sfeer iets van: Moet dat nog? Maar daar aangekomen is dat gelijk over, dit is een zeer spectaculair natuurverschijnsel, dat wil je niet missen. Tot ver buiten de oever sta je nog in de sproeiregen van het donderende water. Tegen vijven stappen we in voor de terugweg. Veel zien we daar niet meer van. De vermoeidheid slaat toe en we dommelen in. Om 18.15 worden we bij de stadspoort afgezet. Opnieuw een heel mooie dag en belevenissen.

19-11-2008. Naar Sukothai.

Ik ben is al voor dag en dauw op. Mijn been is weliswaar opgezet en bont en blauw, maar veel last heb ik er gelukkig niet van. Om 7 uur gaan we de deur uit. Bij de City Gate vinden we direct een tuktuk die ons naar het busstation brengt. We kunnen al om 8 uur met een airconbus mee. We hebben nog 25 minuten en gebruiken die om wat te eten en drinken te halen. Narts rijstehapje met iets vlees gaat 3 minuten vanuit de koelkast in de magnetron, ik houd het op wat broodjes met zoet groen spul. De reis gaat eerst nog een tijd door stedelijk gebied, maar dan gaat het de bergen en uitgestrekte bossen in. De weg zelf blijft zeer ruim bemeten voor dat beetje verkeer. Minimaal 6 stroken! We doen zo af en toe een stadje aan.De stations liggen steevast vlak bij de snelweg.

Bij een van de politiecontroles, worden drie Fransen binnen gelootst. No 3 met een grote filmcamera op zijn nek en een ietwat verwilderde blik in zijn ogen. De andere twee zijn het mikpunt van de Franse versie van het reisspel Peking Express. Ze moeten op €1 de man per dag proberen door Z.O. Azië te trekken! Ze zijn in Hanoï begonnen en gaan vandaag naar Sukothai. Een van de twee vertelt ons wat van hun avontuur. Einddoel in Thailand is Bangkok, vandaar gaat met hele restant naar Bali. Ze waren met 10 stellen begonnen en op het ogenblik nog met 6 koppels.De afgelopen dagen hebben ze een trekking gedaan, nauwelijks te eten gehad wat bananen en pomelo's gegeten. In de buitenlucht slecht geslapen, best heftig dus. De cameraman heeft trouwens een fikse brandwond op zijn been. Zo te zien door een brommeruitlaat, een veel voorkomende kwaal in deze streken. We geven ze een fikse handvol gekonfeite vruchtjes en wensen ze Bon chance voor de komende tijd. Na twaalven bereiken we Tak en gaat het weer vlakker land in. 50 minuten later stoppen we even in Oud Sukothai, inderdaad met vele tempelruïnes in een parkachtige omgeving. De Fransen gaan daar van boord en weer op jacht naar hun doel van vandaag. Tegen half twee worden we op het busstation van Sukothai afgezet, stappen over in een sawngthaew die ons naar guesthouse Ban Thai aan de rivier in het centrum van de stad brengt. Eergisteren hadden we er een e-mail heen gestuurd, maar die is blijkbaar niet (goed) aangekomen. We krijgen voor vannacht een heel aardige kamer in een twee onder een kap bungalow (400B), morgen kunnen we dan overstappen naar een enkele bungalow (zonder airco) voor 300B. Ons eerste karwei na een hap eten is de spullen uitzoeken om terug naar Nederland te sturen. Het is al weer een aardige vracht. Daar het postkantoor al om 3 uur sluit, zullen we dat morgenvroeg afhandelen. We kijken wat later op de middag wat rond in het winkelgebied aan de overkant van de rivier. Daar begint als we teruglopen een openbare airobic-training met harde muziek en een lerares op een hoog podium. Er wordt fanatiek meegedaan. We eten in ons guesthouse.

20 november 2008. Postpakket naar huis en Oud Sukothai.

We zijn pas tegen acht uur eruit en ontbijten dus laat. Daarbij stellen we ons voor aan Jekub en Lenka, de Tsjechen waar we gisteravond kennis mee hadden gemaakt.. Dan halen we de bagage op en zetten die in het bagagehok, omdat we vandaag naar een bungalow verhuizen.Dan lopen we met de bijelkaar gesprokkende souvenirs sinds China naar het postkantoor een heel eind verderop aan de andere kant van de rivier. Daar stoppen we alles ( 4 kilo en nog wat volgens de weegschaal) in een postdoos, plakken en binden die dicht en sturen dat weer met de zeepost op naar de buren en met ons moeders adres als afzender. De postbeamte zegt dat zeepost slechts 1 à 2 maanden zal duren. We zijn benieuwd. We lopen dan weer terug naar de doorgaande weg en kruipen in een sawngthaew. Wel anders als we eerder zagen, dit is meer een kleine vrachtwagen met drie houten banken. We rijden naar Oud Sukothai, kopen de kaarten van 150B, waarmee je hier overal in kunt èn meerdere dagen achtereen. Vandaag willen we te voet het deel van de tempels bezoeken dat binnen de omwalling liggen.Na een drinkpauze (het is echt warm vandaag) bij een van de stalletjes lopen we dan naar de belangrijkste of in ieder geval de grootste tempel: Wat Mahathat. Deze bestaat uit 192! stupa's. De grootste daarvan wordt aan drie zijden bewaakt door een groot buddhabeeld. Verder zijn er drie andere nog grotere buddha's. Wat Tra Phang Ngoen is niet meer dan een dubbele rij zuilen voor een buddhabeeld en een smalle stupa. In de vijver ernaast zitten twee vrouwen, tot aan hun nek in het water, grote waterslakken op te vissen. Hun emmers zitten al aardig vol. We lopen langs enkele vijvers naar Wat Si Sawai. Dit is een drievoudig gebouw in Khmer stijl. We lopen terug naar de eetstalletjes om wat te gaan eten. Na de lunch van patthai en kokossoep bekijken we nog Wat Sa Si met een grote stupa. We sluiten de rondgang van vandaag af met een kijkje bij het moderne beeld van King Ramkhamhoeng en Wat Mai,dat niet meer is dan een platform met zuilen. We zoeken een sawngthaem op en rijden terug. Onderweg pikken we een massa schoolkinderen op, allemaal in paars uniform. Er worden er zoveel mogelijk in gepropt en er hangen er nog een stuk of 5 buiten aan. Bij de brug aangekomen stappen wij uit en lopen terug naar ons guesthouse. We zijn toe aan een douche!